DUR! Dengeni Bul!

“Dursun” deyip bir an durdurdum. “Dursun” deyip o an durdum. Bir anda bir sessizlik oldu. Kafamın içindekiler bile sustu.

Yüzmeyi de iyi bilmezken hırçın dalgalarda sürüklenmek gibi bazen hayat.

Sen yüzmüyorsun dalga seni sürüklüyor ya, bazen sen yaşamıyorsun hayat seni yaşıyor sanki.

Hayat seni yaşarken boğulmamak için fırsat buldukça nefes almaya çalışıyorsun.

Çırpın, hırçın dalgaların seni yutmaması için.

İşte öyle bir andı. Artık; hayatın beni yaşadığını farkettim. Zamanla hırçın dalgalarda çırpınmaktan da vazgeçtiğimi farkedince korktum.

Hala “yaşamak” istiyordum.

“Kaybolmak”tan korktum.

“Dursun” deyip bir an durdurdum. “Dursun” deyip o an durdum. Bir anda bir sessizlik oldu. Kafamın içindekiler bile sustu.

Hayatın seni yaşaması; Senin yaşadığın şekliyle hayattan aradığını bulamadığını hissettiğinde, içine girdiğin kalıptan sızman gibi.

Yeni bir kap bulana kadar şekilsiz kalıyorsun.

Kendini yeniden tanımlama isteği duyuyorsun.

DURUYORSUN! Dengeni buluyorsun. Tekrar yürümeye başlıyorsun, farkındalıklarınla. Nereye varmak istediğini bilerek. Hangi yoldan gitmek istediğini seçerek.

Zor. Ne istediğini yüksek sesle söylemek ve bunca zaman sonra yeni şeyler söylemek cesaret gerektiriyor. İlişkilerini tekrar gözden geçirmek. İlişkilerinde kurduğun dengeleri değiştirmek. İşini değiştirmek. İş yapış şeklini değiştirmek. Zamanını yeniden planlamak, gününü değiştirmek. Alışkanlıklarını değiştirmek…

Liste uzuyor.

Zor, ama “yaşamak” yolunda “kaybolmak” kavşağına geldiysen mecburi istikamet, tek yön. DUR! Dengeni Bul!

Link: Mehmet Özger. “Turgut Uyar Şiirinde Denge Metaforu”