Bazen düşüyoruz. Öyle ki çelmeyi de kendimize takıyoruz.
Taşıyamadığımız yüklerin altına girmişken bir an oluyor ve dünyanın üzerine yıkıldığımızı hissediyoruz.
Neden haddinden fazla yüklendin ki?
Bunu hırslarımızla yapıyoruz bazen. Başarma hırsı. Kazanma hırsı. O hırsı bu hırsı. Aşırı olarak istediklerimize ulaşmak için yüklendiklerimiz.
Onaylanma ihtiyacı yük oluyor üzerimizde. Mükemmelliyetçilik diye bir dert de açıyor başımıza. “Desinler” egomuz bela. “Sevilme” ihtiyacımız yumuşak karnımız. Değerli olduğumuzu hissetmek için değer verdiklerimizin gözüne girmeye çalışıyoruz. Fark edilmek için değer verdiklerimizin hayatına dokunmaya çalışıyoruz. Onların yüklerini azaltmak “kolaycılığını” seçtiğimizde anlamıyoruz aslında nasıl bir “zor”un içine düştüğümüzü.
Beklentiler ve Merhamet. Ailemiz, sevgilimiz, arkadaşımız... Siz hepinize tek ben çare olurum, çekilin, bana bırakın, ah bizim bu şövalye ruhumuz. Her değer verdiğinin ihtiyacına koşmak, beklentisini karşılamaya çalışmak, derdini çözmeye kafa yormak, önceliği kendine vermemek. Yazarken yoruldum, yaşarken yorulacağını düşünmemek.
İnsan, fiziğini bir çok şeye uygun hale getirebiliyor da psikolojisini ıskalıyor genelde. Fiziki olarak başardığımızı sandığımız şeyin “sürdürülebilirliği” ancak psikolojik olarak sağlıklı kalabilmemizle mümkün. Yoksa mutlu olmak için yaptıklarımızın mutsuzluğa dönüşümünü yaşıyoruz zamanla. Yavaş yavaş sıvalar çatlıyor, boyalar dökülüyor, duvarlar yıkılıyor, derken bir enkazın altında kalıyoruz.
Sanırım anahtar kelime "Denge".
Kendime tavsiyeler;
Hırslarını kontrol et!
Aşırılıktan kaçın!
Değerini bil, bunu kimsenin onaylamasına ihtiyaç duyma!
Yanlışlar yapabilirsin, mükemmel olmak zorunda değilsin!
Herkes için elinden geleni yapabilirsin ama fazlasını değil! İstiap haddini aşıp aşmadığın senin kontrolünde olsun!
Önce "ben" demeyi öğrenmelisin! Değer verdiklerin için de ancak sen sağlıklıysan bir şeyler yapabilirsin.
Dengeyi kur! Dengeni bul! Sadece duygularınla yol yürüme. Aklını kullan.
コメント